Ben LaMar Gay heeft een volstrekt eigen stijl die hij zelf ‘Pan-Amerikaans’ noemt en waarin jazz en elektronica samengaan met invloeden uit onder meer blues, r&b, hiphop, raga, Tropicália en hedendaags klassiek. Met zijn eigen stem en cornetspel als basis bouwt hij kleurrijke producties op die enerzijds radicaal en anderzijds warm en uitnodigend kunnen klinken. Op het podium kan dit nog alle kanten op, dankzij de hechte, intuïtieve samenwerking met zijn bandleden.

Kornettist Ben LaMar Gay is als een menselijke caleidoscoop. Als multi-instrumentalist en zanger knalt hij los door muzikale hokjes en is hij niet vies van sociaal engagement. Daarmee plaatst hij zich middenin de Chicago jazz renaissance.

Ben LaMar Gay is een bezige bij. Zijn debuut ‘Downtown Castles Can Never Black The Sun’ uit 2018 is zowaar het resultaat van een selectie van zeven (!) niet eerder uitgebrachte albums. Ook zijn tweede album 'Open Arms to Open Us' bracht hij uit op het boeiende jazzlabel International Anthem, waar andere parels als Angel Bat Dawid, Jaimie Branch, Makaya McCraven, Irreversible Entanglements en Alabaster dePlume hun plaats vinden. Chicago Reader vatte de essentie trefzeker samen: “International Anthem brings punk idealism to progressive jazz.” Zo heeft de plaat veel weg van het baanbrekende Impulse!-label uit de jaren 60: topproducties, cutting edge muziek en een herkenbaar klassevol grafisch design.

Op zijn plaat hoor je invloeden van jazz tot R&B en hip-hop en zoekt hij een antwoord op wat hij kan achterlaten voor “de jonge mensen in zijn leven”, als het aankomt op “het afbrokkelen van maatschappelijke façades”. Hij vindt het antwoord in ritme, "het enige authentieke dat grote afstanden aflegt en alles overleeft."