Choreograaf Ugo Dehaes onderzoekt samen met David Framba, een professionele danser die door een ongeluk zijn rechter onderbeen verloor, de wisselwerkingen tussen mens en technologie. Een hoogtechnologische theatermachine reikt David hulpstukken aan die hem tot beweging brengen: krukken, een stoeltje, een prothese en een speciaal ontwikkelde balletprothese. Tegelijkertijd worden zijn bewegingen gefilmd en geanalyseerd door artificiële intelligentie. Op het eerste zicht lijkt het alsof de machine de danser wil helpen om weer te dansen zoals vroeger, maar de robot dringt de hulpstukken steeds meer op…

Ugo Dehaes onderzoekt al enkele jaren de rol van robots in dansvoorstellingen. Zo liet hij het publiek in Arena (2020) zelf robots manipuleren en beoordelen en leidde hij in Simple Machines (2021) robots op tot danser en choreograaf. In Limp (2024), het derde deel van dit onderzoek, keert Ugo terug naar zijn eerdere fascinatie voor het menselijk lichaam en vertrekt hij vanuit de wisselwerking tussen mens en technologie.

Choreograaf Ugo Dehaes vertrekt bij het maken van zijn voorstellingen steeds vanuit de blik van de toeschouwer. Eerder dan te schermen met ingewikkelde concepten vraagt hij zich tijdens de creatie voortdurend af wat hij zelf graag op dat moment zou zien gebeuren op het podium. Op die manier deelt hij zijn eigen verwondering en fascinatie voor beweging met het publiek. Door in te zoomen op een persoonlijk verhaal zet hij zijn eigen eerste vonk om in iets herkenbaars voor iedereen. Daardoor biedt hij het publiek een andere manier aan om naar de wereld te kijken.

In het verleden focusten zijn sobere, radicale maar toegankelijke voorstellingen op de kracht van de dans en de dansers. Dehaes is immers gefascineerd door het menselijke lichaam en door de persoon die in dat lichaam leeft. De laatste jaren gaat hij een andere richting uit en richt hij zijn onderzoek op robots. Zo vraagt hij zich af hoe extreem je kan denken in de zoektocht naar efficiëntie en optimalisatie van de maatschappij.